E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 02:45:55

 
 
 
Był wieczór. Cisza unosiła się nad placem,
jak modlitwa, która zapomniała o słowach.
Ludzie stali w bezruchu —
a jednak drżał świat.
 
Zwyczajne imię stało się światłem.
W głosie — echo dalekiej Wisły,
w oczach — dom,
którego nikt już nie potrafił zapomnieć.
 
Kiedy wypowiedział pierwsze słowa,
kamień na sercu świata pękł.
A wiara —
zaczęła oddychać jak dziecko po długim śnie.
 
Nie wiedzieliśmy jeszcze,
że to początek drogi krzyża i miłości,
że ten uśmiech
będzie nas prowadził przez pokolenia.
 
Dziś znów słyszę ten dzwon —
z Rzymu, z Wadowic, z ciszy.
Niech trwa.
Jak serce, które nie przestało kochać.
 
 
2025 Sławomir Lęga.
 
 
Zdj www.polska.fandom.com