E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 18:16:29

 
Idę. Powoli, jakby ziemia miała puls,
jakby każdy krok mógł obudzić sen.
Liście dotykają mnie jak dłonie matki,
co milczy, gdy wracam spóźniony do domu ciszy.
 
Kamień pamięta więcej niż my.
W jego porach śpią oddechy sprzed wieku,
a litery, półzatarte przez wiatr,
błyszczą, gdy słońce przesuwa się jak myśl o przebaczeniu.
 
Czytam imiona. Nie obce — tylko cichsze,
bo każdy, kto odszedł, wciąż mówi w nas,
jak echo, które nie szuka już źródła.
 
Pochylam się nad trawą.
Jest miękka jak szept modlitwy,
co nie prosi, tylko trwa.
 
A kiedy podnoszę wzrok,
wiem, że nic się nie kończy —
że śmierć to tylko zakręt światła
w drodze powrotnej do serca.
 
 
 
 
©️Sławomir Lęga
 
Foto własne