E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 19:11:40

 
 
Nie wiem, Ojcze, czy jeszcze śnię,
czy to już jest przebudzenie ziemi.
Dotykam twardej gliny, jakby tętniła
ostatnim rytmem mojego serca.
 
Patrzę — a w Twoim oku
przelatuje ptak, którego nie znam.
Jego skrzydła migocą jak błysk
między „tak” a „jeszcze nie teraz”.
 
Na dłoniach mam kurz historii,
którego nie zmyje deszcz.
Z tego kurzu lepię imię
dla świata, który zapomniał słuchać.
 
Czy to już modlitwa?
Czy tylko echo, które wraca,
by przypomnieć, że uzdrowienie
zaczyna się w oku człowieka,
który widzi więcej, niż potrafi nazwać?
 
Więc kładę głowę na Twoim prochu,
i proszę, byś oddychał przeze mnie.
Niech mój oddech stanie się znakiem,
że jeszcze wierzę —
w światło, które nie gaśnie,
w ziemię, która pamięta kroki,
w człowieka, który widzi.
 
 
 
©️Sławomir Lęga
 
Foto Pixabey