E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 20:27:39

Wersja z korektą Jadzi:
********
Leżał tam od zawsze,
przypadkowy, ciężki,
niewidzialny w pośpiechu,
wyczuwany w bólu.

Mijali go w gniewie,
jakby im zawadzał.
wtedy przyszła Ona
wrażliwa, uważna.

Zatrzymała się,
chwyciła w ramiona
jak brzemię,
którego inni nie chcieli.

Jej oczy widziały więcej
serce odczuwało,
ręce działały,
kiedy milkły słowa,

I kamień zapłakał ze szczęścia.
************* 
Pierwotna wersja:
 
Leżał tam od zawsze, przypadkowy, ciężki,
niewidzialny w pośpiechu, odczuwany w bólu.
Mijali go w gniewie, przeklinając, że zawadza.
Aż przyszła Ona, nie inna, nie wyjątkowa,
może tylko trochę bardziej uważna
na to, co jej nie dotyczy.
 
Zatrzymała się miłosiernie,
nachyliła nad losem kamienia
i wzięła na ramiona brzemię,
którego inni nie chcieli dotknąć.
 
Nie z obowiązku, nie z nagrody,
ale z potrzeby, aby droga była łatwiejsza.
Czym się kierowała? Może współczuciem,
a może nadzieją, że jej gest stanie się gestem wielu.
 
Ta, której oczy widziały więcej niż własne ślady,
serce pamiętało innych, a ręce działały,
gdy zamilkły słowa, zapłakała nad losem kamienia.
 
I kamień zapłakał ze szczęścia.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay