E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 16:13:43

 
 
rosłem, a ona pochylała się coraz niżej,
jakby ziemia chciała ją przytulić
za każdy szept wypowiedziany w nocy
i każdą drżącą modlitwę za moje imię
 
nie wiedziałem, że miłość może być
tak cicha jak para rąk układających koc
na chłodnym łóżku świata
albo tak twarda, jak jej głos, gdy mówiła "musisz"
 
z wiekiem uczyłem się jej na nowo 
nie z pieszczot, lecz z milczenia,
którym pozwalała mi odejść
zawsze z jednym spojrzeniem za plecami.
 
dziś rozumiem 
rosłem tylko dlatego,
że ona się kurczyła
jak świeca dająca całe światło
nie zostawiając nic sobie
 
 
© 2025 Sławomir Lęga. Wszelkie prawa zastrzeżone
Foto Pixabay