E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 05:48:48

Tak szybko i cicho odeszłaś, bez uprzedzenia.
Nie zostawiłaś wskazówek, jak teraz mam żyć.
Przecież nic nie zapowiadało, że się nie obudzisz,
że gdy ja wstanę, ciebie już nie będzie.
Bez ciebie stałam się martwym oddechem.

Mówili, taka kolej rzeczy, tak miało być,
każdego to czeka, nikt śmierci nie uniknie.

Słońce wstaje każdego ranka,
by złożyć pocałunek na policzku,
ale dziś zapomniało.
Nikt nie zauważy, że twój zegar przestał bić.

Chwila, mgnienie… tyle po nas zostanie.
Gnamy na złamanie karku,
bez zważania czyja świeca się dziś wypali.
Czy tak powinno być?

W ramy pamięci wstawiam twoją twarz,
odkładam słuchawkę, jakbyśmy dopiero rozmawiały.
Tęsknota serce rozrywa, pościel moknie od łez,
a ty milczysz jak zaklęta,
choć wciąż czuję twoją obecność.

Mówili, taka kolej rzeczy, tak miało być,
każdego to czeka, nikt śmierci nie uniknie…
ale dlaczego właśnie ty?

Nikt nie zapłacze, nie westchnie,
bo i po cóż, nie warto – każdego to czeka!
Miriady ludzi na ziemi,
a tylko jedno serce załka,
próbując bez zapałek
rozpalić ogień życia,
ale na próżno…

Słońce wstaje każdego ranka,
by złożyć pocałunek na policzku,
czy na moim jutro złoży?


Kasia Dominik
zdj. Z Lubaczowa.pl