E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Iga o godz. 23:44:58

Moje miasto nie jest piękne, ani brzydkie. Po prostu rodzinne, ukochane, jedyne w swoim rodzaju.
Kiedyś dla innych było Ziemią obiecaną, przyciągającą przedsiębiorczych Polaków, Żydów, Niemców, Rosjan: wylęgarnią bogactwa i nędzy, kominów i rynsztoków.
Żyli pod wspólnym niebem, zasnutym dymami z fabryk Poznańskich, Rozenblattów, Silbernsteinów, Scheiblerów, Geyerów, Steinertów i innych konkurentów z branży włókienniczej.
Łódź z początkiem XX wieku stawała się ważnym ośrodkiem przemysłowym, zaopatrującym w bawełnę rynek wewnętrzny i  zagraniczny (Rosję, Chiny).
Powstawały nie tylko manufaktury i liczne fabryki włókiennicze, ale także okazałe siedziby ich właścicieli - pałace i wille, lokatorskie kamienice, zespoły osiedli robotniczych, budowle sakralne - świątynie różnych wyznań, budynki użyteczności publicznej - szpitale, łaźnie, szkoły, biblioteki, muzea oraz różnych instytucji w tym banki i inne.
Łódź po 1918 r. stała się drugim co do wielkości i znaczenia ośrodkiem miejskim w granicach państwa polskiego.
Rozkwit miasta i przemysłu został zahamowany okupacją niemiecką.
Wyzwolona 19 stycznia 1945 r. po odbudowie, zyskała miano stolicy włókiennictwa
w Polsce.
Ten okres obejmuję już pamięcią - lata szkolne, młodzieńcze i dorosłe.
 
Moja Matka przed wybuchem II wojny światowej pracowała jako prządka w fabryce
Karola Steinerta. Została wywieziona przez okupanta na roboty przymusowe do Rzeszy. Uciekła w 1943 r. i do wyzwolenia ukrywała się w Łodzi. Po uruchomieniu fabryki znalazła w niej ponownie zatrudnienie na przędzalni. Pracowała jak tysiące łódzkich kobiet na trzy zmiany.
Pamiętam - kiedy wczesnym ranem wracała z pracy, wchodziła cichutko, aby nie obudzić mnie i siostry. My obie szykujac się do szkoły, poruszałyśmy się jak duchy, nie chcąc przerwać jej snu.
Czekałam na Mamę pod bramą Steinerta, kiedy wychodziła wieczorem ze zmiany poobiedniej. Spędzałyśmy w ten sposób więcej wspólnego czasu w tym mijanym życiu.
W PRL-u fabryka Steinerta została przemianowana na Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. Róży Luksemburg, a Izraela Poznańskiego nazwana imieniem Juliana Marchlewskiego.
Zmiany ustrojowe charakteryzują się tym, że powstaje nowe, a stare zanika.
W Łodzi nie ma już przemysłu włókienniczego.
W ceglanych, zabytkowych murach fabryki Poznańskiego powstała Manufaktura - centrum handlowo - usługowo - rozrywkowe. Trzeba przyznać obiekt imponujący, nowoczesny, wielofunkcyjny (sklepy, restauracje, kina, galerie sztuki, boiska rekreacyjno - sportowe z plażą i pływającym sprzętem łącznie).
Rozlokowany na obszarze 27 hektarowym - jest jednym z największych w Środkowej Europie.
W głównej galerii sklepowej jako budulec dominuje stal i szkło, wmontowane w surowe ceglane mury  Poznańskiego. Obok luksusowych artykułów można nabyć także towary z metką made in China.
Historia zatoczyła koło - król bawełny Izrael Poznański eksportował ją do Chin, a dzisiaj chińską bawełnę sprzedają w jego imperium.
Nie ma już bawełny łódzkiej, nie ma przemysłu włókienniczego.
Co więc obecnie jest wizytówką mojego ukochanego miasta?
                                                                                       c.d.n.