E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 15:28:46

 
 
może być całkiem fajnie robimy ognisko
drzewa będzie dostatek bo mamy las blisko
jednak o zgodę mamy on zadał pytanie
tu błysnęła dowcipem – „wróćcie przed śniadaniem
też bym poszła” – szepnęła – „twój tata niestety
woli już telewizor lub czytać gazety
w życiu trzeba korzystać wy jesteście młodzi
nie przegapcie swej szansy spotkania miłości”
wymownym okiem patrzy na to moje bóstwo
on się mocno rumieni ja mam myśli mnóstwo
o miłej randce marzę z Olim aż do rana
już idąc drogą jestem podekscytowana
leżymy razem w trawie objął mnie za szyję
płonie wielkie ognisko żar od niego bije
temperatura wzrasta płonę jak pochodnia
trochę od jego piersi i od tego ognia
a wino dodatkowo rozpala płomienie
widzę na jego twarzy zakwita rumieniec
wszyscy musieli wypić nie było wykrętu
i alkohol podsyca żar temperamentów
nim chłopaki dziewczynom kiełbaski upieką
wino zamiast strumieniem płynie rwistą rzeką
trunek jest na odwagę bo do dziewczyn zbliża
gwałtownie rośnie męskość gołym okiem widać
anielski nastrój wszyscy są rozochoceni
wymykają się cicho na łono zieleni
my piliśmy niewiele niczym grzeczne dzieci
nie wino ma pożogę lecz Oli rozniecić
dzisiaj trzymam się mądrych wskazówek mamusi
miłość trzeba garściami lecz trzeźwa być musi
mam zakazany owoc obok mnie na łące
głowę dla niego tracę a serce gorące
wyrywa z piersi jedno po drugim westchnienia
gorączka tamtych nocy wraca we wspomnieniach
leżymy razem w trawie mam cierpliwe łóżko
przytuliłam się mocniej z gorącą poduszką
wybiegam marzeniami myśli rozkochane
mam go tylko dla siebie znajdzie nas poranek
zalotnie się przeciągam zmysły rwą się kochać
uwodzicielsko kuszę mojego pieszczocha
mknąc za okruchem szczęścia nadzieją miłości
pragnienie odurzając prawo sobie rości
do kierowania ciałem nie panuje głowa
rozdygotana uczuć bomba zegarowa
gorączka niczym obłęd silnym podnieceniem
nakazuje przygarnąć ugasić płomienie
więc przylgnęłam ustami przyciągam rękami
miłym dreszczem witając dotyk jak aksamit
Oli chodźmy do lasu – szepcę – chcę ochłonąć
bo mój amant marudzi wprawdzie oczy płoną
więc szepcę mu -  ucieknę Oli twoja strata
między jodły i sosny będziesz za mną latał
wyrywam się i biegnę chowając się w cieniu
siedzę sobie pod drzewem cichutko w milczeniu
on – „odezwij się Iga” – woła błądząc w lesie
dotkliwy ucisk w sercu - smutek echo niesie
wypełnia nocy ciszę drżąc unosi łkaniem
powtarzając „gdzie jesteś” bolesne wołanie
rozbrzmiewa hen w dolinie bólem i rozpaczą
nawet drzewa jękliwie razem z wiatrem płaczą
płynie przez las tęsknota unosząc wzruszenie
by powracać z oddali drgającym cierpieniem
żaląc się kłuje w środku dotkliwie pierś boli
wyszeptałam płaczliwe - tutaj jestem Oli
rozdygotane serce jak szalone biło
przylgnęłam i tuliłam z niebotyczną siłą
żeby z nieukojonej wyrwać go rozpaczy
w smutku mogłam sekrety miłości zobaczyć