E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

obraz z netu

Na tapczanie leży leń, nie, to nie tak.

Leżę, bo z tej pozycji najlepiej

widać leniwie wędrujące dzieciństwo

z kieszeniami pełnymi kamieni,(mam słabość do nich )

 i utrwalonymi obrazami.

Stara grusza klapsami nagradzała nasze wyskoki.

Połacie kwiecistych łąk. Staw przed domem

 - niemy świadek topieli. Nigdy nie doniósł mamie.

Kiedy padał deszcz przybywało wody

w kałużach liczyliśmy kręgi patykiem

wysyłając pod samo niebo wrzask:

kroplo, kroplo leć do nieba,

przynieś nam kawałek tęczy,

bo nas nuda tu zamęczy

I szeptaliśmy w podnieceniu, kiedy w oddali

zarysowywał się łuk. Łączył nas i niebo.

Biegliśmy ile sił. I tylko raz  

udało się wpaść w jej poświatę.

-Na szczęście - mówiła mama,

życie zweryfikowało słowa.

Nie grusza, a rozdaje klapsy.