E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 02:40:22

Czasem wstaję o świcie,
żeby sprawdzić, czy ziemia oddycha,
czy krew, która wsiąkła w pola,
nie przemienia ros w łzy.
 
Noszę w sobie krzyk,
który nauczył się milczeć,
jak wiatr tańczący wokół stodoły,
gdzie w drewnie zapisano śmierć.
 
Moja dłoń pamięta ciepło kory,
którą ściskałem,
kiedy niebo pękało od ognia
i imion wołanych w próżnię.
 
Każda kropla rosy
jest jak łza,
która nie zdążyła spaść
na policzek matki.
 
A ja, mężczyzna,
z sercem popękanym od wspomnień,
modlę się, żebym nigdy
nie musiał nauczyć się nienawiści.
 
Dziś wołam w myślach ich imiona –
lekkie jak puch,
ciężkie jak cisza,
rozpięta między wschodem a zachodem,
by nie zginęli drugi raz.
 
© 2025 Sławomir Lęga. Wszelkie prawa
 
 
Foto Pixabay