E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

Zapisuję słowa.
Myśl w ruchu maszeruje.
Nafaszerowana.
 
Za kilka nocy więcej,
wiersz pod respiratorem
przeczytam sztywnymi źrenicami.
 
W teatrze poezji nie zajmę pierwszego rzędu.
Stamtąd widać scenę.
Z ostatniego gęsto rozpisane dialogi.
 
Nie teraz, nie w ten sposób, nie tak szybko
odejdę raz już nie wiem który.
 
Tak niewiele, a jednak krotność –
tak sądzę, choć mam tylko naftę,
zdołam otworzyć oczy
i znaleźć świecę.
 
Na wczoraj nie dodam kropki.
One wciąż się wyrywają.
Tańczą na kartce z przeszczepioną liniaturą.
Być może jestem dla nich ważniejsza
od kółka i krzyżyka
ciułanych na marginesie
zgrabnie uśmierconego
ciała bez rąk.
 
Chcę jeszcze!
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay