E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:20:58

Kiedy na twarzy smutek uśmiech tłamsi,
a w głębi serca czai się cierpienie.
Matuli dłonie, niczym wdowi grosik,
przywrócą radość, która szczęście sieje.

Gdy zadra w oku z udręką pospołu,
rytm snu zakłóca pod powieką gości.
Matki ramiona oazą spokoju,
uciszą gorycz pobudzą nadzieję

Jest niczym anioł strzegący snu dziecka,
łzy ocierając z policzków człowieka.
Umie pocieszyć, kiedy ból znienacka
wdziera się w ciało i duszy doskwiera.

Matka, mateńka, istota niebiańska,
swoje pisklęta uczy sztuki życia.
By nie zboczyły na stoki urwiska,
tam gdzie cierń grzechu beztroskę uśmierca.



Kasia Dominik
zdj. Pixabay