E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 05:29:54

To już kolejny miesiąc bez Ciebie,
w którym pamięć jeszcze żywa,
dźwiga brzemię tęsknoty utkanej
ze wspomnień noszących Twoje imię.

Kiedy zamieszkałaś na półpiętrze nieba,
ziemia się rozstąpiła, czas stanął w miejscu,
życie na przekór straciło datę ważności,
zostałam osamotniona bez uprzedzenia.

W nocy krzeszę iskrę ognia wiecznego,
za dnia błędnym spojrzeniem szukam
poświaty okruchów twoich dłoni ciepła,
by uciszyć ból szumiący w chryzantemach.

(Bez)myśl rozbija się o klif przeznaczenia,
gdy pod niedomkniętymi drzwiami przeszłości
serce umiera z każdą sekundą coraz bardziej –
poezja życia spoczęła w zimnym grobie.

Zniknęłaś tak jak żyłaś, na własnych zasadach,
wskrzeszając długi lont dni, które nie wrócą.
Ubrana w pośmiertne płótno zapaści tchu
zatykam usta, by bezgłośne cierpienie zamilkło.

Byłaś i jesteś uzupełnieniem mojego serca,
nie umiem istnieć bez Twojej obecności.
Wiem, że nie cofnę wskazówek zegara, ale
echem przywołuję kadry wspólnych chwil.

Bez Ciebie rozsypuje się jak domek z kart,
jestem (nie)geometrycznym porządkiem,
pustym wierszem bez tytułu pośrodku,
wymykającym się przez dziurkę od klucza.

Może kiedyś przyfrunę w Twoje progi
na skrzydłach bizantyjskich aniołów,
byśmy wspólnie mogły haftować
makaty rajskiego ogrodu – tego pragnę.



Kasia Dominik
zdj. Archiwum rodziny Basi