E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 11:52:57

Spoglądam w lustro, widzę martwe ciało, 
skórę na kościach, oczy pełne bólu. 
Oprócz nadziei, nic mi nie zostało, 
jeno pożegnać z ziemią się pomału. 
  
Świt już nieprędki, rozjusza cierpienie, 
które rozdziera na atomy pierwsze 
serce i dusze – tego już nie zmienię. 
A kiedy zgasnę, wiatr mój uśmiech zetrze. 
  
Jeśli istnieje szansa choćby nikła, 
że jeśli nie ja, to ktoś inny może, 
odzyska życie i ucieknie z piekła, 
to westchnę cicho: Dziękuję ci Boże. 
  
Rak to nie wyrok. Trzeba tylko wierzyć, 
że noc przyniesie ukojenia słodycz. 
  
Kasia Dominik 
zdj. Pixabay